Önce iplik fabrikasında tezgahın başında ter döken, sonra Doğu’nun ayazında çocuklara harfleri sevdiren bir genç adam düşünün…Yıllar geçiyor, tıpkı adamı bu defa sinema salonlarında alkışlarken buluyoruz. Şener Şen’in yolu, tıpkı oynadığı sinemalar üzere emekle, sabırla ve ‘film gibi’ dediğimiz çeşitten bir seyahat.
26 Aralık 1941’de Adana’da dünyaya geliyor. Babası Ali Şen, o periyot marangoz; yıllar sonra Yeşilçam’ın unutulmayan yüzlerinden biri olacak.
Ama Şener Şen’in mesleği şanslı ailelerde doğup, gözünü sette açanlar kadar kolay inşaa edilmemiş. Lisede sınıfta kalıyor, okulu bırakıp çalışmak zorunda kalıyor. Bir devir meskenin bütçesine katkıda bulunmak için iplik fabrikasında personel olarak çalışıyor.
Sonra yine okula dönüyor, diplomasını alıyor ve o yılların öğretmen açığı sayesinde Anadolu’ya atanıyor.
1964-66 ortasında Muş’un küçük bir köy okulunda, sobanın sıkıntı yandığı, nefesin buhar olduğu günlerde çocuklara okuma yazma öğreten genç bir öğretmen oluyor Şener Şen.
İstanbul’a döndüğünde sahne hevesi ağır basıyor. Kent Tiyatroları’nda, radyo oyunlarında küçük roller alıyor.
Ama tiyatro o günlerin ekonomik kaidelerinde meskeni geçindirmeye yetmeyince sinemaya geçiyor.Tiyatrodaki birinci yılları, bugünden bakınca “Şu gerideki Şener Şen değil mi?” dedirtecek çeşitten küçük rollerle dolu. Bazen bir arbede sahnesinde, bazen art planda dans eden biri… Beş yıl bu türlü geçiyor.
Ta ki Ertem Eğilmez’in takımına girip Hababam Sınıfı’nda disiplin meczubu vücut eğitimi öğretmeniyle parlayana kadar.
O rolle birlikte Kemal Sunal’la kurduğu o meşhur ikili, Yeşilçam’ın altın periyodunu başlatıyor: Süt Kardeşler, Tosun Paşa, Kibar Feyzo, Çöpçüler Hükümdarı, Davaro…Türkiye’nin jenerasyon nesil ezbere bildiği sinemalarda artık bir Şener Şen dokunuşu oluyor.
Ama onu yalnızca “kurnaz esnaf” ya da “üçkağıtçı” tiplemeleriyle anmak istemeyen biri var: kendisi.
1980’lerin ortasında risk alıyor, tarafını değiştiriyor. Namuslu ile birinci defa başrolü üstleniyor. Akabinde gelen Züğürt Ağa, Milyarder, Muhsin Bey gibi sinemalar, Türk sinemasının en özel karakterlerini armağan ediyor bize.Hepsinde ortak bir şey var: Şener Şen’in canlandırdığı beşerler yanılgı yapıyor, yanılıyor, üzülüyor ancak daima çok tanıdık, çok bizden.
1990’larla birlikte Türk sineması tekrar salonları doldururken, tekrar o var sahnede.
Yavuz Turgul’un yazıp yönettiği Eşkıya, periyodun rekor seyirci sayılarına ulaşıyor. Ardından Gönül Yarası, Kabadayı, Av Mevsimi geliyor.Usta oyunculuğunu sayısız sefer ekranlarda kanıtlayan isim İkinci Bahar gibi televizyon tarihine geçmiş bir diziyi de arkasında bırakıyor.
Bugün 80’lerinin üzerinde olmasına karşın hala “yaşayan efsane” diye anılmasının nedeni aşikâr: Şener Şen’in yolu tesadüflerle değil, kat kat bir emekle örülmüş.
Fabrika işçiliğinden öğretmenliğe, tiyatrodan sinemaya…Her basamak alın teriyle çıkılmış.
Bazı oyuncular sinema çeker, kimileriyse bir ülkenin hafızasında yer açar.Şener Şen’in nerede olduğu ise sanıyoruz ki herkes için açık…
