Şair Niyazi Gedik’in Haber7 için kaleme aldığı, “Bir tel koptu divan sazından” başlıklı yazısı şöyle:
Bir tel koptu divan sazından. Türküler sustu ve bir kıyamet koptu edebiyat dünyasında. Edebiyatın kadim ve asil yapraklarından biri daha düştü. Ancak solmamak üzere, unutulmamak, bâki kalmak üzere düştü. Türkçenin ses bayrağı, kaygılısı ve sevdalısıydı. Bize lisan şuurunu kazandıran isimlerden biriydi. Harika hitabeti ve güçlü kalemiyle kalem ve kelâm erbaplarına daima ilham kaynağı oldu.
İlk olarak gençlik yıllarımda seyahatname diyebileceğimiz “Üsküp’ten Kosova’ya” kitabıyla tanımıştım onu. Mükemmel bir Türkçe ve akıcı üslubuyla kaleme aldığı bu kitap başucu kitaplarımdan oldu diyebilirim. Kaybedilen yitik cennetimizi ve kaybedilen medeniyetimizi, kaybedilen kardeşliğimizi hüzünle anlatıyordu âdeta. Târihi ve ulusal hassasiyetlerimizi lisana getiriyordu o kitapta.
Keskin lisanı ve kitabın ortasından konuşan o celâlli adam, ruhları etki altına alan çok hisli şiirler yazdı. Sivas’ta Ulu Cami avlusundaki fakir çocukların kaygısıyla dertlenen ve o acıları edebiyatımıza ölümsüz bir şiir olarak bırakan biriydi. Hele hele “Antepli Şahin” şiiri vardır ki Gaziantep’in âdeta ulusal marşıdır.
Bir gün Gaziantep’te tarihi bir otelde “Türkçe’nin Yüzyılı” ile ilgili bir sunum yapıyordum. Protokolde o vakit Gaziantep Valisi olan, artık ise İstanbul Valisi olan Davut Gül, Gaziantep Milletvekili Derya Bakbak, Gaziantep Büyükşehir Belediye Başkanı Fatma Şahin ve Şahinbey Belediye Lideri Mehmet Tahmazoğluvardı.
Ben, “Antepli Şahin “ şiirini okumaya başlayarak girizgâh yapmıştım .
Ben Antepliyim, Şahin’im ağam.
Mavzer omzuma yük.
Ben yumruklarımla dövüşeceğim.
Yumruklarım memleket kadar büyük.
Hey, hey!
…
Dediğim anda protokoldeki tüm Gaziantepliler sağ yumruklarını havaya kaldırmış, benimle bu şiiri okuyordu. Bir anda şaşırdım kaldım! Şiir okurken ve sunum yaparken hiçbir yerde bu türlü bir şeye rastlamamıştım. O an hayatımda unutamadığım çok kıymetli bir andır. O vakit anladım ki bir şairin, bir edebiyatçının kelamlarının kalıcı ve lisandan lisana geçebilmesi mutlak surette samimiyet istiyor. Orada ruhlar da şahlanmıştı, vücutlar de şahlanmıştı âdeta.
…
Bu kaçıncı kurşundur, bu kaçıncı bismillâh
Bu kaçıncı ölüdür?
Bir türkü söylenir siperlerde her sabah
Vurun Antepliler namus günüdür!
Ben Antepliyim Şahin’im ağam
Mavzer omzuma yük
Ben yumruklarımla dövüşeceğim
Yumruklarım memleket kadar büyük
İşte bu şiir Gaziantep Kent Müzesi’nde en hoş yerde yerini almıştır. O şiiri müzede okuyan bir kimse muhtemelen şairinin Antepli olduğunu düşünecektir. Halbuki bu vatanın her karış toprağını aziz bilmiş Karabağ’dan gelmiş bir ailenin çocuğu olarak, Sivas’ın kara yağızlı yiğit delikanlısıdır. Şahin Bey, “Düşman otomobilleri cesedimi çiğnemeden Antep’e giremez.” sözleriyle ismini tarihe yazdırdı. Düşmana karşı büyük direniş gösteren Şahin Bey’e olan muhabbet neyse, Yavuz Bülent BÂKİLER’e olan muhabbet birebirdir Antep’te.
Farklı temalarda yazdığı şiirler daima tepe oldu. Kahramanlık şiirleri lisandan lisana, gönülden gönüle dökülürken analarımız için yazdığı şiir de doruktaki şiirlerden biridir. Anne şiirini okurken o tertemiz heybetli adam sarfiyat, tertemiz bir çocuk kalır geride. Yanık türkülerle pencerelerden bakan annesinin o halinin ruh fotoğrafını çeker âdeta. Ve bir şiir akar yüreklere. Kimi vakit çizgi çizgi efkâr, kimi vakit elleri koynunda çaresiz bir hâl. Bu hâl aslında Anadolu bayanının çok vakit yaşadığı hüzün karesidir. Bir sosyolog üzere, bir psikolog gibi olayları doğru okuyan şair, bu hâli ruhun tepesine taşıyarak şiir taç yaparak şiirleştirir âdeta.
Garibin anası pencerelerden
Yanık türkülerle yollara bakar
İncecik yüzünde her akşam üstü
Çizgi çizgi nokta nokta bir efkar.
…..
Açılsa üstüm biraz,duyar da gece yarısı
Kalkar yatağından gelir
Bir mübarek el usanır yorganıma usulca
Bilirim anamın elidir.
Bir merhamet bir sıcaklık bir gurur
Yavrum diyen sesinde
Ve huzurun günde beş vakit nabzı vurur
Beyaz tülbentinde, seccadesinde.
…
“Cebeci İstasyonu ve Sen mi” desem, “Gözlerin İstanbul Oluyor Birden” mi desem, “Farkında Mısın” mı desem, “Şaşırdım Kaldım İşte Bilmem Ki Nemsin” mi desem, “Türkiyem, Anayurdum, Sebebim, Çarem” mi desem bilemiyorum. Şiirlere bile sığmayan şiir üzere bir ömürdür Yavuz Bülent BÂKİLER.Hele bir şiiri vardır ki “Bir aşk bu kadar mı pak olur ve anlatılır?” dedirten cinsten. O öyküyü çok dinlemişsinizdir o sebeple o şiiri paylaşmadan olmaz.
Sözde senden kaçıyorum
Dolu dizgin atlarla
Bazen sessiz sevdasın
İpekten kanatlarla
Ama sen daima bin yıllık bilenmiş inatlarla
Karşıma çıkıyorsun
En serin imbatlarda
İsmini yazıyorum
Bulduğun fırsatlarla
Yüreğimin başına noktalarla, hatlarla
Başbaşa kalıyorum sonunda heyhatlarla
Kelamda senden kaçıyorum
Dolu dizgin atlarla
Ne olur bir gün beni
Kapından olsun dinle
Öldür bendeki beni
Sonra dirilt kendinle
Çarpsam kara sevdayı
En azından yüzbinle
Nasıl bağlandığımı
Anlarsın kemendinle
Kaç kere çıkıp gittim
Buralardan yeminle
Ancak her defasında
Geri döndüm seninle
Hangi düğüm çözülür
Nazla, sitemle, kinle
Ne olur bir gün beni
Kapından olsun dinle
Şaşırdım kaldım işte
Bilmem ki nemsin
Bazen kız kardeşimsin
Bazen öp öz annemsin
Sultanımsın susunca
Konuşunca kölemsin
Eksilmeyen çilemsin
Orada ufuk çizgim
Burda yanım yöremsin
Beni ruh üzere saran
Sonsuzluk dairemsin
Çaresizim çaremsin
Şaşırdım kaldım işte
Bilmem ki nemsin
Sadece şiir yazmadı Bâkiler. Yakın tarihimiz ile ilgili söylenemeyenleri söyleyenlerin başında o geldi. “Unutamadıklarım, Kılıçlar ve Kalemler” bu kitaplardan bazılarıdır. Yakın tarihle ilgili çok değerli bilgileri cesurca kaleme aldı. Korkusuz fakat bir o kadar da İstanbul beyefendisi olan şık biriydi Yavuz Bülent ağabey. Sohbetlerinde daima memleket sıkıntıları, batıyla hesaplaşma ve Osmanlı düşmanlarıyla hesaplaşması vardı. Türk dünyası hayâli onun tek hayâliydi tahminen de.
Yavuz Bülent ağabeyin 2011’de yazdığı, Lisan ve Edebiyat Dergisi’nin 28. sayısında yayınlanan “Dilekçe” şiiri âdeta bir vasiyetname üzeredir. Yavuz ağabeyin öz geçmişini seslendirmiştim 2011 yılında. O tanıtım sinemasını gittiği konferanslarda yıllarca yayınlatmıştı Yavuz ağabey. “Dilekçe” şiirini de o tanıtım sinemasına koymuştum. Bu çalışmayı çok beğenmiş ve iltifatta bulunmuştu bana. “Dilekçe” şiirinin birinci ve son kıtasını yazarak yazımı son veriyorum
DİLEKÇE
Ben gelince, sessiz-sedasız gelmem
Nasıl geleceğimi bir ben bilirim
Bayraklarla donanır bütün meydanlar
Davullarla-zurnalarla çıkıp gelirim
….
Ben gidince, bir tel kopar divan sazından
Size nazaran üç-beş yakınım yürür
Yüz bin figan kopar işitmezsiniz
Beni yüz bin fâtiha alıp götürür
Mekânın cennet olsun Yavuz Bülent ağabey.
