Silivri Cezaevi’nde tutuklu bulunan İstanbul Büyükşehir Belediye (İBB) Başkanı Ekrem İmamoğlu, The Guardian’a yazdı.
“İstanbul Belediye Başkanı seçildim ama bunu cezaevinden yazıyorum: Türk demokrasisi önemli tehdit altında” başlıklı yazısında İmamoğlu, 2024 Mahallî Seçimleri’nde yüzde 51 oy aldığını hatırlatarak, “Bu, hükümet dayanaklı adayı ikinci defa mağlup edişim oldu. Birincisi 2019’daydı: o zaman belediye seçimleri uydurma münasebetlerle iptal edilmişti; seçmenler yine sandığa gitmiş ve bize daha büyük bir farkla zafer kazandırmıştı.” dedi.
İmamoğlu’nun The Guardian’daki yazısının çevirisinin tamamı şöyle:
“Geçen yıl, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı’na oyların yüzde 51’ini alarak yine seçildim. Bu, hükümet takviyeli adayı ikinci sefer mağlup edişim oldu. Birincisi 2019’daydı: o zaman belediye seçimleri uydurma münasebetlerle iptal edilmişti; seçmenler tekrar sandığa gitmiş ve bize daha büyük bir farkla zafer kazandırmıştı.
Ama bu yıl, Türkiye’de demokrasi en tehlikeli evresine girdi. Süreç, mart ayında Cumhuriyet Halk Partisi’nin (CHP) cumhurbaşkanı adayı olarak ismimin açıklanmasının çabucak öncesinde başladı. İşte o sırada üniversite diplomam apansız iptal edildi. Bu neden değerliydi? Zira Türk Anayasası’na nazaran, cumhurbaşkanı adayı olabilmek için üniversite diploması kaide. Akabinde bana yolsuzluk ve ‘terör örgütüne yardım’ suçlamaları yöneltildi. 6 aydır, ‘anonim’ şahitlere dayalı, siyasi saiklerle hazırlanmış yolsuzluk savları yüzünden hapisteyim. Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne taraf bir ülkede bu durum tam bir skandaldır.
Ve yalnız değilim. Türkiye genelinde muhalefetten bir düzineden fazla belediye başkanı şu anda hapiste. Ne yazık ki bu sayı daima artıyor; İstanbul’un ilçelerinin dörtte birinde seçilmiş liderler tutuklanmış durumda, dünyanın en büyük kentlerinden birinde milyonlarca seçmenin sesi susturuluyor.
Adana ve Antalya’daki belediye liderlerinden İstanbul’daki belediye çalışanlarına kadar baskı her düzeye ulaştı. Gazeteciler, akademisyenler, iş insanları ve öğrenciler dahil yüzlerce kişi mahpusta. Avrupa Kurulu gençlik delegesi Enes Hocaoğulları, yalnızca konuştuğu için ‘yanıltıcı bilgi’ kanunları münasebet gösterilerek tutuklandı. Bu baskının geldiği noktayı gösteriyor. Onun, ülkedeki ve dışarıdaki protestoların akabinde özgür bırakılması, demokratik direniş ismine küçük lakin manalı bir zaferdir.
Ne olduğunu açıkça söylemeliyim: Sınırsız gücün kibri içinde Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, bir defa daha mahkemeleri demokratik muhalefete karşı silah olarak kullanıyor. Bu sefer muhalifler mahpusa atılıyor ve yerlerine sadık isimler getiriliyor. CHP’yi kapatamayan iktidar, 2023’teki ulusal kongrenin sonuçlarını yok sayarak CHP’nin yükselen liderliğini ortadan kaldırmaya çalışıyor. Bu ayın başında bir mahkeme, CHP’nin İstanbul vilayet kongresini iptal etti, vilayet liderini vazifeden aldı ve yerine kayyum atadı.
İktidarın CHP’ye açtığı dava, daima uzatılarak muhalefeti istikrarsızlaştırmayı ve yasal liderliğini ortadan kaldırmayı amaçlıyor. Bu, siyasal çoğulculuğun fiilen ortadan kaldırılmasında bir dönüm noktasıdır. Yargıçların seçilmiş başkanların yerine atama yaptığı bir sistem demokrasi değildir.
Cumhuriyetin kurumlarını boşaltarak otoriter bir rejim inşa eden Erdoğan, artık de boyun eğen düzmece bir muhalefet yaratmaya çalışıyor. Gerçek bir rakibin var olamayacağı formda kuralları tekrar yazmak istiyor; Mısır’daki Hüsnü Mübarek ya da Suriye’deki Esad’ların metotlarını uyguluyor. Bu formüller yarın öbür yerlerde de kopyalanabilir, şayet demokratlar birleşip buna karşı durmazlarsa.
Erdoğan’ın giderek artan baskıcı taktikleri, halk takviyesinin eridiğini ve iktidarı korumak için içine düştüğü çaresizliği açığa çıkarıyor. Sandıkta yeni bir mağlubiyetten kaçınmak için kuralları değiştiriyor. Karalama kampanyalarına, yolsuzluk tezlerine, muhalefeti bölme eforlarına ve her daim hazır tuttuğu ‘terörist’ damgasına başvuruyor. Lakin bu güç gösterisi meşruiyetini daha da aşındırıyor ve onu giderek daha dar bir azınlığa ve devletin baskı araçlarına bağımlı hale getiriyor.
Artık Türkiye halkı kandırılmıyor. Sokaklar protestolarla dolu ve anketler CHP’yi ülkenin birinci partisi olarak gösteriyor. 19 Mart’ta, yani gözaltına alınıp mahpusa atıldığım günden bu yana milyonlarca yurttaş, Erdoğan’ın güçlü olduğu kabul edilen bölgelerde bile, adalet ve değişim için barışçıl protestolara katılıyor; gözaltı ve polis şiddeti riskine karşın. Bu direniş, Türkiye’nin 150 yıllık parlamenter demokrasi geleneğini yansıtıyor. Fakat yalnızca direnmek yetmez.
İşte bu yüzden CHP, demokratik geçiş için kapsamlı bir yol haritası hazırlıyor: Seçimleri kazanmak; ekonomiyi istikrara kavuşturmak; yargı bağımsızlığını yine tesis etmek; yolsuzluk ve organize cürümle çaba etmek; toplumsal hakları genişletmek; kurumlara itimadı yine inşa etmek; ve Türkiye’nin değişen jeopolitik pozisyonunu yine tanımlamak.
Türkiye’nin demokrasi, özgürlük ve adalet çabası yalnızca Türkiye’ye ilişkin değil. Tecrübesi demokrasinin üniversal bir proje olduğunu kanıtlayan bir ülke şayet otoriterliğe kayarsa, bunun sonuçları hudutlarımızı çok aşar.
Ama ben hâlâ eminim: Halkın iradesi galip gelecek. Bu adaletsizlikler karşısındaki öfkemizi bir stratejiye dönüştürmemiz gerek. O strateji, Türkiye’nin demokratik mirasına hürmet duyan yeni bir siyasi kültür ve kurumlar inşa etmeyi içermeli. Şayet bunu başarabilirsek, yalnızca kendi demokrasimizi geri kazanmakla kalmayacağız, birebir vakitte dünyada demokrasinin yine yükselmesine de katkı sağlayacağız.”
